کولر گازی مینی اسپلیت بدون داکت

سیستم تهویه مطبوع مینی اسپلیت بدون کانال (مینی -Splits) کاربردهای بالقوه متعددی در ساختمان های مسکونی، تجاری و سازمانی دارند. رایج‌ترین کاربردها در مسکن‌های چند خانواری یا به‌عنوان افزودنی‌های مقاوم‌سازی برای خانه‌هایی با سیستم‌های گرمایش «غیر مجرای»، مانند هیدرونیک (حرارت آب گرم)، پانل‌های تابشی، و بخاری‌های فضایی (چوب، نفت سفید، پروپان) است. آنها همچنین می توانند انتخاب خوبی برای اضافه کردن اتاق ها و آپارتمان های کوچک باشند، جایی که گسترش یا نصب کانال های توزیع برای یک تهویه مطبوع مرکزی امکان پذیر نیست. ما را بررسی کنید اینفوگرافیک Energy Saver 101 در مورد خنک کننده خانه تا یاد بگیرید که چگونه کولرهای گازی کوچک اسپلیت بدون کانال در مقابل سایر سیستم های خنک کننده قرار می گیرند.

مانند سیستم های مرکزی، مینی اسپلیت ها دارای دو جزء اصلی هستند: یک کمپرسور/کندانسور در فضای باز و یک واحد هواساز داخلی. یک مجرا که کابل برق، لوله مبرد، لوله مکش و تخلیه کندانس را در خود جای داده است، واحدهای خارجی و داخلی را به هم متصل می کند.

مزایای اصلی مینی اسپلیت ها اندازه کوچک و انعطاف پذیری آنها برای منطقه بندی و خنک کردن اتاق های جداگانه است. بسیاری از مدل‌ها می‌توانند تا چهار واحد هواساز داخلی (برای چهار منطقه یا اتاق) متصل به یک واحد خارجی داشته باشند. این تعداد بستگی به میزان سرمایش برای ساختمان یا هر منطقه دارد. این می تواند تحت تأثیر میزان عایق بندی ساختمان و آب بندی هوا باشد. هر یک از مناطق دارای ترموستات مخصوص به خود خواهند بود، بنابراین شما فقط باید آن فضا را زمانی که اشغال شده است، تنظیم کنید و در مصرف انرژی و هزینه صرفه جویی کنید.

نصب سیستم‌های مینی اسپلیت بدون داکت نیز نسبت به سایر انواع سیستم‌های تهویه مطبوع آسان‌تر است. به عنوان مثال، اتصال بین واحدهای خارجی و داخلی معمولاً فقط به سه اینچ (~ 8 سانتی متر) نیاز دارد. [cm]) از طریق دیوار برای مجرا سوراخ کنید. همچنین اکثر سازندگان این نوع سیستم ها می توانند طول های مختلفی از مجراهای اتصال را تهیه کنند. بنابراین، در صورت لزوم، می توانید واحد خارجی را تا فاصله 50 فوتی (~15 متری) قرار دهید. [m]) از اواپراتور داخلی. این امکان را فراهم می کند تا اتاق ها را در سمت جلوی یک خانه ساختمانی با کمپرسور در یک مکان مفیدتر یا نامحسوس در بیرون ساختمان خنک کنید.

از آنجایی که مینی اسپلیت ها مجرای ندارند، از اتلاف انرژی مرتبط با مجرای سیستم های هوای مرکزی مرکزی جلوگیری می کنند. تلفات کانال می تواند بیش از 30 درصد انرژی مصرفی برای تهویه مطبوع را به خود اختصاص دهد، به خصوص اگر کانال ها در یک فضای بدون تهویه مانند اتاق زیر شیروانی باشند.

در مقایسه با سایر سیستم های افزودنی، مینی اسپلیت ها انعطاف پذیری بیشتری را در گزینه های طراحی داخلی ارائه می دهند. هدلرهای هوای داخلی را می توان از سقف آویزان کرد، به صورت هموار در سقفی نصب کرد یا به دیوار آویزان کرد. مدل های روی زمین نیز موجود است. بیشتر واحدهای داخلی دارای پروفیل هایی به عمق حدود 18 اینچ (~18 سانتی متر) هستند و معمولاً با ژاکت های براق و با ظاهری پیشرفته عرضه می شوند. بسیاری از آنها یک کنترل از راه دور نیز ارائه می دهند تا روشن و خاموش کردن سیستم را هنگامی که در بالای دیوار قرار دارد یا از سقف آویزان است، آسان تر کند.

نقطه ضعف اصلی مینی اسپلیت ها هزینه آنهاست. چنین سیستم هایی حدود 1500 تا 2000 دلار به ازای هر تن (12000 Btu در ساعت) ظرفیت خنک کننده هزینه دارند. این حدود 30 درصد بیشتر از سیستم های مرکزی (بدون احتساب کانال کشی) است و ممکن است دو برابر واحدهای پنجره با ظرفیت مشابه هزینه داشته باشد.

نصاب همچنین باید هر واحد داخلی را به درستی اندازه بگیرد و بهترین مکان را برای نصب آن قضاوت کند. هواگیرهای بزرگ یا نادرست اغلب منجر به دوچرخه سواری کوتاه می شوند که انرژی را هدر می دهد و کنترل مناسب دما یا رطوبت را ارائه نمی دهد. خرید و بهره برداری از یک سیستم بسیار بزرگ نیز گرانتر است.

برخی از افراد ممکن است ظاهر قسمت داخلی سیستم را دوست نداشته باشند. اگرچه نسبت به تهویه مطبوع اتاق پنجره ای مزاحم کمتری دارند، اما به ندرت ظاهر داخلی یک سیستم مرکزی را دارند. همچنین باید محلی برای تخلیه آب میعانات در نزدیکی واحد خارجی وجود داشته باشد.