راس رایسین، رمان‌نویس بریتانیایی، برنده جایزه ملی داستان کوتاه بی‌بی‌سی ۲۰۲۴ برای «آشپزخانه ارواح» شد، داستانی که توسط یک پیک دوچرخه روایت می‌شود و از اقتصاد گیگ الهام گرفته شده است.
Raisin به عنوان برنده جایزه 15000 پوندی که با همکاری دانشگاه کمبریج اجرا می شود، عصر سه شنبه اعلام شد.
Ghost Kitchen دنبال شان، مرد جوانی است که پس از یک حادثه غم انگیز خانوادگی، یک پیک می شود. Raisin گفت که او در حین نوشتن آخرین رمان خود به رشد آشپزخانه های ارواح علاقه مند شد – مشاغل مواد غذایی که به طور انحصاری از طریق تحویل یا تحویل به مشتریان ارائه می دهند، بدون فضای صرف غذا. یک گرسنگی، که در سال 2022 منتشر شد.
آشپزخانه‌های ارواح، یا آشپزخانه‌های تاریک، «تا حدی به این دلیل نامیده می‌شوند که هیچ پنجره‌ای ندارند، هیچ راهی برای دیدن بیرون از آن وجود ندارد». رایسین گفت که آنها “اغلب در حومه مناطق شهری” هستند، “جزایر پنهانی که گاهی شرایط را برای شکوفایی تاریکی ایجاد می کنند.”
او همچنین به مدل‌های تحویل غذا فکر می‌کرد و «مکالمه‌های جذاب» با پیک‌ها داشت که «به طور طبیعی به سطح عمیق‌تری از تفکر انتقادی و خلاقانه درباره اقتصاد گیگ منجر شد».
جن اشورث، رمان‌نویس و داور جایزه گفت: آشپزخانه ارواح از ابتدا یک داستان برجسته بود. ما عاشق ظرافت نثر، اجرای بی‌نقص حافظه و پیشینه داستان بودیم.»
رایزین در کیگلی، یورکشایر به دنیا آمد و اکنون در یورک زندگی می کند. او چهار رمان نوشته است و نویسنده کتاب راهنمای نویسندگی خلاق، اگر می‌خواهی نویسنده بزرگی باشی این را بخوان، منتشر شده در سال 2018 است. فهرست بهترین رمان نویسان جوان بریتانیایی.
Raisin همراه با وکیل امور مالی، Manish Chauhan و رمان‌نویسان Will Boast، Vee Walker و Lucy Caldwell که در سال 2021 برنده جایزه شدند، در فهرست نهایی قرار گرفتند. نویسندگان فهرست نهایی هر کدام 600 پوند دریافت می‌کنند. داستان های آنها برای گوش دادن در دسترس است در بی بی سی ساوندز و همچنین در گلچینی که توسط Comma Press منتشر شده است.
در کنار اشورث در هیئت داوران امسال، نویسندگان مایکل دانکور و شیائولو گوئو، سردبیر کتاب‌های بی‌بی‌سی آدیو، دی اسپیرز، و رئیس داوران، پدی اوکانل، مجری حضور داشتند.
اسپیرز گفت: «من کاملاً خوشحالم که راس رایزین، نویسنده‌ای که رمان‌هایش مرا در مسیر من متوقف کرده و باعث شده است که دوباره ببینم، استعداد بی‌تردید خود را به داستان کوتاه و با تأثیری مشابه قدرتمند تبدیل کرده است. “آشپزخانه ارواح، یک نگاه اجمالی درخشان به زندگی در سرزمین های حاشیه ای، تنش یک طرح تاریک را با یک کاوش غیرمنتظره و تکان دهنده دوستی مردانه ترکیب می کند.”
برندگان قبلی این جایزه عبارتند از: جاناتان باکلی، سارا هال و سابا سامز. در سال 2023، نائومی وود برنده جایزه شد برای داستان او بیماری های همراه، داستانی در مورد زوجی که تصمیم می گیرند یک نوار جنسی بسازند.
همچنین برنده جایزه نویسنده جوان بی‌بی‌سی، که برای جوانان 14 تا 18 ساله آزاد است، به لولو فریسون، ششمین جوان 17 ساله اهل بیرمنگام رسید. داستان او، ویژه، در مورد دانش آموزی با تنوع عصبی است که در مدرسه در حال مبارزه است تا اینکه یک معلم همدل خلاقیت او را تشویق می کند.
Ghost Kitchen اثر Ross Raisin
او قبلاً در این خیابان ها تسلط یافته بود. او بریدگی های کوچه ها و مناطق خدماتی را می دانست. جایی که وسایل نقلیه در مسیرهای دوچرخه سواری پارک شده باشد. کدام چراغ ها قابل اجرا هستند او همچنین در نهایت بر دوچرخه مسلط شده بود – که مال فرانک بود و در حقیقت یک تکه مزخرف بود – و در حالی که اکنون به خیابان موزه می رفت، از کنار تئاتر، پارک یادبود، پسر پیری که در بیرون سوت پنی خود را می نواخت. کتابخانه، او می‌دانست که به آرامی دنده‌ها را پایین بیاورد، قبل از اینکه دوچرخه جلوی صعود را بگیرد و به دنده‌ها اجازه دهد خودشان تصمیم بگیرند که چه زمانی را بگیرند.
در قله تپه – منظره لحظه‌ای از مزارع زرد آن سوی شهر – شان به سمت حومه حرکت کرد. دو دقیقه عقب بود. او به وسط خط حرکت کرد و با شدت بیشتری رکاب زد و انرژی عصبی در او جاری شد، تا اینکه در انتهای خیابان مجبور به توقف شد. ترافیک مسافران به شدت در تقاطع روبروی او خزیده بود. برای یک دقیقه تمام منتظر ماند و به تماشای صف آهسته رانندگانی که به تنهایی در ماشین‌هایشان نشسته بودند، بود – قبل از رها شدن نور زمانی که می‌توانست از ازدحام عبور کند و به طرف دیگر جاده کمربندی برود.
اینجا جاده ها یک دفعه ساکت تر بودند. شان به سرعت سوار شد و قدرت جدیدی را در پاهایش احساس کرد. تاریکی در حال روشن شدن بود، اما او چراغ‌هایش را در جیب ژاکتش گذاشت و نمی‌خواست بایستد و زمان بیشتری را برای اتصال آنها از دست بدهد، یا خودش را بیشتر نمایان کند. هر چند کسی در موردش نبود. نه چهره ای در سایه ساختمان ها، نه پلیسی، با این حال او مراقب بود و در هر پیچ اطرافش را بررسی می کرد، ورودی هر خیابان محصور. دایک نزدیک اینجا بود. او می‌توانست بچرخد و به پایین گذرگاه نگاه کند، جایی که بخشی از آن قابل مشاهده است، اما در مقابل انگیزه مقاومت کرد. نگاهی به ساعت مچی روی دسته اش انداخت. او تقریبا یک دقیقه وقت گرفته بود. با این حال او به سرعت خود ادامه داد و به عمق این بخش دست نخورده شهر رفت، جایی که حصارهای فلزی آبی و میخ دار در امتداد پشت واحدهای صنعتی – توزیع کننده برق، عمده فروش گوشت، یک شرکت خرد کردن اسناد – و انبوهی از خار سیاه و خرچنگ کشیده شده بود. بدون مزاحمت در زمین های خراشیده کنار جاده رشد کرد. وقتی به خط آخر پیچید، چرخید تا پشت سرش را نگاه کند. هیچ کس. کرکره های غلتکی انبار ترخیص خانه پایین بود و تنها صدایی که در همه جا شنیده می شد صدای کلیک چرخ جلویی بود که او سرعتش را کم کرد، در اطراف ساختمان انبار بعدی دزدی کرد و از سوارش پیاده شد. هر چقدر هم که او را مجبور به صبر کردند، دقیقا سر وقتش رسید.
تیدرش باز بود شان دوچرخه را رها کرد و به سمت آن رفت. پشت توری دو پنجره نازک و ترک خورده دیوار انبار، شیشه غرق شده بود. شان، درست بیرون در ورودی مکث کوتاهی کرد، سپس داخل شد. گرمای شربتی بلافاصله او را فرا گرفت. او می‌توانست تمام راه را در پایین باند ببیند. توده‌ای از کابل‌ها، سیم‌های آویزان، از میان ابر بالای آن آویزان بودند. در زیر، دست ها و بازوهای مردان، ساکت مانند غول ها، در مه روشن هر غلاف در حال حرکت بودند. حتی در حال حاضر، چند ماه از زمانی که او برای اولین بار به این مکان آمده بود، شان از بوی آن شگفت زده شد. بوی وحشی بود. تند. عجیبه در همان شب اول، او از راهرو راه رفته بود و به نوبه خود به هر غلاف نگاه می کرد، مسحور بوی تعفن و نور، مردانی که با دستان سریع خود بدون صحبت در داخل غارهای کوچک خود کار می کردند، تا اینکه مردی ظاهر شد و به او گفت که برود. بازگشت به منطقه جمع آوری
سفارشی در یکی از قفسه های مجموعه بود، کیسه کاغذی منگنه شده و آماده بود. شان کد تلفنش را با کد روی صفحه دیوار چک کرد. مال او بود. بیرون، ماشینی در حال حرکت بود که موتور آن از زیر صدای فن های تهویه قابل تشخیص بود. کیفش را درآورد و سفارش را داخلش گذاشت – خم شد تا بوی آن را از میان دود مخلوط بیفبرگر و شاورما و غذاهای ویتنامی به مشام برساند. قبل از بستن زیپ کیف، چند ثانیه درنگ کرد. ماهی و چیپس. بویی که او را به یاد دوران کودکی، فرانک می انداخت. به او نیز یادآوری کرد که قبل از بیرون آمدن سر کار چیزی نخورده بود. او مجموعه را ثبت کرد و مسیری را که در تلفنش بالا آمد به سرعت مطالعه کرد. او در حال حرکت بود که حرکتی در یک غلاف، واحد 3، توجه او را جلب کرد. او به سمت دهانه باند رفت، از آنجا که می‌توانست جاسوسی کند. مردی قد بلند و ضخیم، خارجی، به نظر شان در میان مه، پشتش به یکی از ردیف سرخ‌کن‌های پرچرب ایستاده بود. مرد قد کوتاه تری مقابلش ایستاده بود و صورتشان به هم نزدیک بود. مرد کوتاه قد خندید و به زمین اشاره کرد – و مرد قد بلند در حالی که خم شد از دید شان خارج شد و دوباره بلند شد. یک انبر دراز کرد که مرد کوتاه قد از او گرفت. دوباره خندید و با کسی دور از چشم شان صحبت کرد، انبر را به سمت صورت مرد بلند قد بلند کرد و انبرها را دور او مرتب کرد، ابتدا از گونه به گونه، سپس از چانه تا بالای پیشانی، انگار که سرش را اندازه می گیرد. . شان می‌توانست احساس کند که قطره‌ای از ترس وارد خونش می‌شود. ناگهان مرد کوتاه قد انبرها را روی زمین پرتاب کرد، مرد دیگر دوباره خم شد تا آنها را پس بگیرد. صدایی از پشت سرش شنیده شد – مردی که از ماشین وارد ساختمان شد. شان از دریچه عقب رفت، کیفش را روی پشتش گذاشت و بیرون رفت.
او سوار دوچرخه شد و به تاریکی فزاینده دوید – چراغ‌های امنیتی، زیر سیم خاردارهای پیچیده شده در امتداد سقف انبار، و مانند تیرهای جستجو، یکی یکی به سمت او شلیک کردند. زیر دوش، ناله ای طولانی از خستگی بیرون داد. او می‌دانست که باید پاهایش را ماساژ دهد یا حداقل دراز کند، اما خسته‌تر از آن بود که اذیت شود. و درد در ران‌ها، ساق پاهایش احساس خوبی داشت، نوعی رهایی. وقتی آب روی اشکال عضلانی در حال انبساط پاهایش مانند بدن شخص دیگری سر خورد، احساس کرد.
حوله‌اش را خشک کرد و با حوله‌ای که دورش پیچیده بود از حمام خارج شد و از راهرو عبور کرد و وارد اتاقش شد. برای لحظه‌ای، حادثه انبار دوباره در ذهنش نقش بست – با این حال، او آنقدر خسته بود که نمی‌توانست به آن فکر کند، و به او ربطی نداشت. حالش خوب بود این چیزی بود که او اکنون به آن نیاز داشت. او می توانست به تعداد دلخواه یا به تعداد کمتر، زایمان انجام دهد. کسی نبود که به او چیز دیگری بگوید. اصلاً کسی نبود که به او چیزی بگوید. او می‌توانست روزها را بدون نیاز به دیدن یا صحبت با کسی بگذراند، غیر از یک معامله زودگذر در آستانه. او نامرئی شده بود. شلوار جینش را از روی زمین برداشت و نوک غافلگیرکننده و رقت انگیز شب را از جیبش بیرون آورد تا در تاپرور روی طاقچه اش بگذارد. سپس او برهنه و تقریباً خوابیده روی تخت افتاد.
Lگودال های قهوه ای رنگ در لبه های جاده شروع به شکل گیری کرده بودند. او بیشتر می‌توانست در اطراف آنها رانندگی کند، تا اینکه یک تاکسی یا یک راننده ون که با سرعت از کنارشان می‌گذشت، او را به حاشیه سوار کرد. باران در تمام بعدازظهر به شدت باریده بود. پوستش زیر شلوار جین غلیظش می سوخت، اما اهمیتی نمی داد – وقتی سوار می شد و به هر پذیرش اداری، هر خانه دانشجویی می رسید یا در ورودی بخار رستوران های زنجیره ای منتظر می ماند، به سختی متوجه بارش باران شد. باران خوب بود. باران به معنای تحویل بیشتر، هزینه های بیشتر بود، زیرا اکثر سوارکاران کار را رد کردند. گاهی اوقات، وقتی شان یک سوارکار دیگر را می‌دید که در طرف مقابل جاده می‌چرخد، گردن‌بند آب از چرخ عقب آنها می‌چرخد، از شدت نیاز آنها برای بیرون آمدن در آن و انجام این کار تعجب می‌کرد.
دکمه فلت اولین دکمه از سه برچسب پوسته پوسته و کثیف روی سیستم ورودی بود. در حالی که او در آستانه در منتظر بود، باران بالای کیفش می پیچید. دوباره دکمه را فشار داد. وقتی باز شد پسری به او نگاه کرد و خندید.
“هی، مرد – تو خیس به نظر میرسی.”
شان پیتزاها را از کیسه بیرون آورد و به او داد.
“متشکرم.” پسر پشته جعبه ها را روی صورتش بلند کرد و رطوبت را بررسی کرد. “یکی خوب.” او برگشت تا به داخل برگردد – “بعداً می بینمت!” – و در را بست. خوبی دانش‌آموزان این است که وقتی به شما انعام نمی‌دادند، هیچ لحظه مکثی وجود نداشت. مدتی بیشتر، باران پوست پشتش را قلقلک می داد، شان در آستانه در ماند. صورت پسر در حال خنده. او حداقل پنج سال از آنچه فرانک اکنون جوانتر بود، کوچکتر بود، اما چیزی در مورد چشمانش، شیطنت در آنها. یک درخواست جدید در گوشی او زنگ می زد. او با دستش باران را از روی صفحه محافظت کرد و زیر درخواست، پیامی از قبل دریافت کرد: خوب رفیق، اوضاع چطور است؟ هیچکدام از ما نداریم… او برای پاک کردن آن انگشت خود را تند کرد و روی درخواست سفارش فشار داد. 5.42 پوند ماهیگیری بندر. واحد 3. او پذیرفت و دوباره سوار دوچرخه اش شد.
او از جاده کمربندی عبور کرد و وارد منطقه صنعتی شد، جایی که صدای فلزی سخت باران روی پشت بام انبارها در اطرافش بود. در بالای گذرگاه به دایک، مکث کرد و به دیوار بالای آب نگاه کرد. سپس یک بار دیگر خود را مجبور به حرکت کرد و ادامه داد.
با دو دقیقه تاخیر وارد انبار شد اما سفارش آماده نبود. او از محوطه جمع آوری قدم گذاشت و به غلاف نگاه کرد. چهار مرد در چهار سرخ‌کن بودند، همگی با سرعت کار می‌کردند – سبدهای چیپس را تکان می‌دادند، میله‌های طلایی ماهی را از روغن داغ بیرون می‌کشیدند – پشت گردن‌شان از عرق لغزید. مرد قدبلند دیشب داشت یک جعبه غذای کامل را داخل کیسه کاغذی می‌گذاشت، سپس آن را به راهروی خدمات می‌برد و لحظه‌ای ناپدید می‌شد، قبل از اینکه در پشت قفسه‌های محوطه جمع‌آوری نمایان شود. وقتی شان به سمت دستور حرکت کرد، در حال حاضر در راه بازگشت به غلاف بود.
“می خواهید مقداری بیشتر به دست آورید؟”
مردی با ریش بزرگ و مرطوب و چکمه های لاستیکی سفید، مانند یک ماهیگیر واقعی، در ورودی باند ظاهر شده بود.
شان خودش را ثابت کرد و سفارش را به درستی در کیفش گذاشت. “منظورت چیست؟” “دو نفر از کارکنان من این هفته بیکار شدند، هیچ هشداری برای من وجود ندارد، و امشب آخرین جمعه ماه است – شلوغ، شلوغ – بنابراین اگر می‌خواهید این آخرین زایمان امروز شما باشد، کار با شماست.” داشت به شان نگاه می کرد که کیف را روی شانه هایش گذاشت. ما بهتر از آنها پرداخت می کنیم.» شان از میان قفسه های مجموعه به جایی که مرد قدبلند به تازگی رفته بود خیره شد. او به تمام ساعاتی که از زمان ثبت نام در برنامه سوار شده بود فکر می کرد تا بتواند اولویت دسترسی امشب را به دست آورد. با این حال، بخشی از او قبلاً تصمیم گرفته بود.
“این برای شما ارزشش را خواهد داشت.” مرد به حوض آب روی زمین اطراف شان نگاه کرد. “و اینجا خشک تر است.”
تیوقتی برگشت بارانش کم شده بود. مرد کوتاه قد دیشب، که از روی لباسش، حالا شان مدیر سایت شد، بیرون از ساختمان سیگار می کشید. وقتی شان به داخل رفت و به پایین ترانشه باند در غلاف واحد 3 نگاه کرد، فقط مرد قد بلند و یک کارگر دیگر در سرخ کن ها ایستاده بودند. مرد ریش دار از راهروی خدمات به فضای پشت قفسه های مجموعه نزدیک می شد.
“خوب.” او دریچه فلزی پیشخوان را بلند کرد تا به شان اجازه عبور دهد. او در حالی که روی سینه خود می زد، گفت: «محمت». “من را دنبال کن.”
مهمت او را به اتاقی بدون پنجره پشت غلاف ها برد. برج‌های جعبه‌های غذا، که برای هر چهار غلاف مارک متفاوتی داشتند، در مقابل یک دیوار قرار داشتند. پایین‌تر از اتاق، جایی که پشت غلاف‌های دیگر می‌دوید، شان می‌توانست کیسه‌ای بزرگ و شفاف پر از نان‌های همبرگر را ببیند، چاق و چاق و مانند صورت‌هایی که به پلاستیک فشرده شده بود. مهمت به گوشه دورتر اشاره کرد، جایی که هوا تاریک تر بود، دور از نور لامپ خالی بالای در. “اینجا.” مهمت یک پیش بند نیروی دریایی به او داد. “من تو را در کنار زک می گذارم. او می تواند به شما نشان دهد، اما شما می توانید فقط با چیپس شروع کنید. الان باید راحت باشه بدون باران، سفارشات کمتر.»
در داخل غلاف، مهمت به طور خلاصه با مرد جوانی با موهای بلوند کوتاه و سفت، زک صحبت کرد، در حالی که شان در کنار انبار منتظر بود. مرد قد بلند نزدیک او بود، در انتهای خط. او به سرعت کار می کرد و همزمان با قاشق نخود فرنگی را با دست دیگرش در یک قابلمه کاغذی سرخ کرده، ماهی را از سرخ کن بیرون می آورد.
زک به سمت او برگشت. “باشه پس.” به سرخ کن کنار خودش اشاره کرد. “آقای چیپس.” زک به او مقدار صحیح تراشه برای قرار گرفتن روی بیل، نحوه سوار کردن و جدا کردن سبد، نحوه زیر آب بردن آن بدون پاشیدن روغن را به او نشان داد. «چیپس های پخته شده در آن سینی می روند. فعلاً آنها را ادامه دهید. من به شما می گویم که چه زمانی می توانید سرعت خود را کاهش دهید.»
“از کجا بفهمم که پخته شده اند؟”
“تا حالا چیپس خوردی؟”
بله.
سپس شما می دانید.
برای پنج، ده یا بیست دقیقه بعدی، او به ریتم بی انتها کار افتاد، سبد را بارها و بارها فرو کرد، حباب و بازدم های ریز را تماشا کرد که به سطح حوضچه سیاه چربی بالا می رفت. صدای زمزمه‌ای از زایمان بی‌وقفه همه‌جای او را فرا گرفته بود: صدای تکان دادن پاها، وزش ملایم غذای سرخ کردنی، پهپاد فن استخراج. او متوجه شد که زک، گاهی اوقات در حین کار با خودش آرام صحبت می‌کند، انگار که در رویا است. یک بار، صدای انفجار و فریاد خفه‌ای از غلاف بعدی – در فاصله‌ای نزدیک، اما به اندازه یک جهان دیگر جدا بود.
شان فراموش کرده بود دوباره غذا بخورد و وقتی سبدها و سبدهای چیپس را پردازش می کرد شکمش پیچید. او با نگرانی دید که مرد کوتاه قد از راهرو به او نگاه می کند. شان بر روی بیل دیگری از چیپس های رنگ پریده و یخ زده تمرکز کرد و با شنیدن خنده مرد، پوستش سفت شد. اما وقتی نگاهی به چشمانش انداخت، با خیال راحت متوجه شد که مرد در واقع از کنارش نگاه می‌کند – تا انتهای خط که مهمت درست پشت مرد بلندقد ایستاده بود. یکی از گلدان های کاغذی ریز و موزون مانند کلاهی مینیاتوری روی سرش وارونه و متعادل بود. وقتی مرد کوتاه قد از پشت سرش گذشت، شان سعی کرد تند شدن وحشتناک خونش را نادیده بگیرد. دوباره داشت می خندید و وقتی شان برگشت و نگاه کرد، مهمت داشت پشت گلدان اول قرار می داد. مرد با گلدان هایی که روی سرش بود به وظایفش ادامه داد، مثل اینکه این یک مهمانی بازی بود، و بعد مهمت یک سومی را گذاشت تا خطی بسازد، موهیکان از گلدان در مرکز جمجمه اش.
مهمت به مرد کوتاه قد که از خنده خم شده بود و دستانش را روی زانوهایش گذاشته بود گفت: «ببین دوگی. “این چقدر سرشان بزرگ است!”
در کنار شان، بین او و مرد بلندقد، زک به ماهی شناور در مقابلش خیره شده بود. شان یک سبد دیگر فرو کرد و چشمانش به دنبال تراشه های گم شده و سیاه شده ای بود که در برابر خط چاق فلزی حرکت می کرد و به خود اجازه نداد دوباره به بالا نگاه کند تا اینکه سبد تمام شد.
حالا هرمی از گلدان روی سر مرد چیده شده بود. مهمت با دست‌های روی هم ایستاده بود و کارش را تحسین می‌کرد، دوگی در کنارش بود که در حالی که مهمت جلو می‌رفت و لب‌هایش را به هم می‌زد تا گلدان‌ها را از روی سر مرد کند، چیزهایش را از دست می‌داد. آنها روی زمین افتادند – به جز یکی که در مایع در حال جوش سرخ کن مرد افتاد. برای یک لحظه، شان مطمئن شد که خشم را در چهره مرد می‌بیند و هیجان به انتظار تلافی‌جویانه مرد در او جاری شد. با این حال، غریزه تلافی جویانه ای که به مرد وارد شده بود، به سرعت خود را مهار کرد. شان او را تماشا کرد – زک هم اکنون آشکارا تماشاش می‌کرد – با انبرش قوری را که قهوه‌ای و مچاله شده بود، از سرخ‌کن بیرون آورد و با زانوهایش داخل سطل گذاشت، در حالی که مهمت و دوگی با هم به داخل انبار رفتند.
در پایان شب، لباس‌های شان خشک شده بود و پوسته‌ای از روغن به‌طور مداوم باعث شده بود که لکه‌های قرمز روی ساعد راستش شکوفا شود. مهمت در حالی که زک در حال نشان دادن نحوه آبگیری و تمیز کردن سرخ کن خود بود به سمت او آمد. او به شان گفت که اگر بخواهد می تواند بقیه آخر هفته را کار کند. “سپس ما می بینیم. شاید بیشتر بمانی.»
شان گفت: باشه.
وقتی به صف سرخ کن ها نگاه کرد، مرد قد بلند رفته بود.
Oدر دو روز بعد، او وارد یک روال جدید شد: تحویل از اواخر صبح تا بعد از ظهر. سپس، بعد از یک ساندویچ سریع که فویل کرده بود و در ته کیفش گذاشته بود، سوار به انبار رفت تا در سرخ کن ها بایستد، تا شب. او به ماهی ارتقا یافت. زک زمان‌های پخت غذاهای مختلف را به او گفت که شان روی پایه یکی از جعبه‌های غذا نوشت. مرد قد بلند هر دو روز آنجا بود، سر سرخ کن همیشگی اش در انتهای صف. هر بار که مهمت یا دوگی به نزدیکی او می‌رفتند، هر بار که شون می‌توانست آنها را ببیند، هیاهوی خاموشی به راه می‌افتاد. مرد به سادگی و بدون وقفه کار خود را به سرعت و در سکوت ادامه داد.
همانطور که آخر هفته می گذشت، زمان همچنان به کشش ادامه می داد و شکل خود را از دست می داد. گهگاه لحظاتی آرام تر وجود داشت. همچنین دوره های طولانی گرما و عرق شدید. روز و شب، دستورات هرگز از راه نمی‌رسند. با هر پینگ تلفنش، و هر سفارش جدید که روی صفحه چشمک زن غلاف ظاهر می شد، خود را به جریان بی وقفه تقاضا تسلیم می کرد، گرسنگی دیجیتالی که هرگز ارضا نمی شد. او با خود گفت که این زندگی جدید اکنون برای او مناسب است. او مرد خودش بود، در زمان خودش، می‌توانست خودش را در کار گم کند – و غلاف، پنهان از شهر، از مردم، جایی بود که بقیه دنیا، خانواده‌اش و گذشته، دیگر در آن نبودند. وجود داشته است.
اواخر یکشنبه شب، زمانی که روغن سرخ کنش را تخلیه کرده بود و زگیل های سیاه خمیر بسته شده را از کناره ها با یک سوهان فلزی می تراشید، شنید که مهمت از داخل انبار او را صدا زد. وقتی او به داخل رفت، مهمت در گوشه ای روی یک جعبه واژگون نشسته بود. دو نفر دیگر آنجا بودند: پسری که شنبه کار کرده بود و مرد قد بلند. مهمت از جیب داخلی کت جین خود، یک مشت پاکت سفید بیرون آورد که روی وان غول پیکر سس کاری کنارش قرار داد. هر دو نفر دیگر کمی جلو رفتند. مهمت به صراحت گفت: صف. مرد قدبلند به طور خودکار پشت شان حرکت کرد و پسر در مقابل او قدم گذاشت. پسر در حالی که پاکتی را که مهمت به او داده بود برداشت، تشکر کرد و از اتاق خارج شد.
مهمت گفت: “با پول نقد مشکلی ندارید.” او یک اسکناس بیست پوندی را از انبار کوچکی که آنجا بود بیرون آورد، حالا صورتش را بالا برد و به مردی که پشت شان بود پوزخند زد. “اوه.” او یادداشت را در پاکت دیگری گذاشت. “حتما اشتباه حساب شده است.” او پاکت بیست عدد اضافی را به سمت شان دراز کرد. اجبار به نگرفتن پاکت، نگذاردن مرد در این اتاق با مهمت، باعث شد شان در جایی که او بود – مهمت او را تماشا کند – تا زمانی که شان احساس کرد ضعیف شد و او را ترک کرد.
مهمت خنده کوتاهی کرد. هفته آینده موارد بیشتری وجود خواهد داشت. حالا ادامه بده – لعنت کن. فردا همان ساعت.»
اچپاها دیگر مال او نبودند. آنها همیشه درد می کردند، ناراحتی که او در بیشتر موارد قادر به نادیده گرفتن آن بود. بعضی شب‌ها وقتی از انبار بیرون می‌رفت، در پمپ بنزین در جاده کمربندی توقف می‌کرد و دو کیسه یخ می‌خرید. وقتی به اتاقش برگشت، یک پارچه برزنتی که در بوته ای آویزان شده بود را روی تشک خود چید و با کیسه های یخ زیر ران هایش دراز کشید. تمام روزها بدون نشستن می گذشت – به جز روی زین، یا برای مکث کوتاه بین دو کارش، زمانی که خودش را با فاصله کمی در پایین خط انبار قرار می داد تا ساندویچش را بخورد، در شکافی بین بوته ها، نشسته بود. روی لاستیک پشت حصار یک واحد قفل راه راه. در آن زمان از روز هنوز فعالیتی در منطقه وجود داشت: شکل مردان پشت پنجره های فلزی مشبک انبار خانه. ون ها از منطقه محصور شده امنیتی خارج می شوند. اما عمدتاً سوارکاران بودند. جریانی از آنها، به عقب و جلو، هر یک در پیله موسیقی و بادی خود، همه بی تفاوت به خطری که ممکن است متحمل شوند، دوچرخه سواری به این بیابان صنعتی، تهدید خشونت می کنند.
چند بار، چند دقیقه زودتر به انبار رسید و به زک در کنار ساختمان برای سیگار پیوست. در اینجا، در خلال صمیمیت مختصر عجیب و غریب تکیه دادن به هم به تشک قدیمی که توسط سیگاری ها به دیوار تکیه داده شده بود، از زک فهمید که غلاف ها تقریباً یک سال است که کار کرده اند. زک تقریباً از همان ابتدا اینجا بود، پس از آن که یکی از دوستان به او خبر داد. «اولین بار که دیدم، نمی‌توانستم آن را باور کنم. مثل پیدا کردن یک کارخانه مواد مخدر در وسط جنگل.» او به شان گفت که صاحبان واحد 3، مردانی که شان هرگز ندیده بود، قبلاً دو مغازه ماهی و چیپس در شهر داشتند. «مختل شدند، اینطور نیست؟ به هر حال نزدیک به بنابراین وقتی همه چیزهای تاریک آشپزخانه شروع شد، آنها یک واحد در اینجا گرفتند. همه چیزهای گران قیمت برای آنها پرداخت می شود، انرژی و اجاره و هر چیز دیگری، بنابراین تنها چیزی که آنها باید برای آنها بپردازند ما، ماهی و یک تن چیپس یخ زده است. و کمیسیون، بدیهی است که ارزان نخواهد بود – اما تا زمانی که سفارشات وارد می شوند، چه کسی شاکی است؟ در حالی که او این را می گفت، مرد قدبلند از طریق نرده ها و اسکروها نمایان شد و در مسیر راه رفت. “آنها من را در حال حاضر در لیست قرار داده اند، و به اندازه کافی منصفانه – آنها باید مراقب باشند، درست است؟ تنها کسانی که در کار نیستند، به جز تازه‌کارانی مثل شما، غیرقانونی‌ها هستند.» سرش را به جایی تکان داد که مرد دور از چشم از گوشه ساختمان می گذشت. اما آنها به سختی هزینه زیادی خواهند داشت. تا آنجا که به هر کس دیگری مربوط می شود، آنها وجود ندارند. فقط ارواح.»
پس از ارتقاء خبرنامه
دبلیوچه دستورات به سختی و چه پیوسته می آمدند، به نظر می رسید مرد قدبلند همیشه با همان سرعت کار می کند – حرکاتش سریع و زیرک، جایگاهش همیشه بی عیب و نقص. شان همچنین متوجه شده بود که بیشتر از دیگران برای چیدن وعده‌های غذایی‌اش دقت می‌کند، به جای اینکه همه چیز را با یک کسری در هم بچسباند و عناصر را دقیقاً در جای خود قرار دهد – ماهی، قابلمه نخود فرنگی یا سس کاری، تکه‌های بی‌معنی لیمو. از چیپس هایی مانند زک و پسر دیگر. اکثر شب‌ها حداقل یک بار توسط مهمت یا دوگی اذیت می‌شد: انبرش را روی زمین می‌اندازد. پشت سر او ایستاده تا در گوشش زمزمه کند یا مکرراً آن را تکان دهد. بازی کلاه به وضوح یک بازی مورد علاقه بود. تا جایی که می توانستند گلدان های روی سر او را متعادل می کردند و سعی می کردند رکورد آنها را بشکنند. چقدر راحت بود هیچ کاری نکردن. بگذاریم عادی شود اما هر شب، هنگامی که شان از لاین دور می‌شد و از میان شکل‌های صنعتی تاریک ساختمان‌ها دور می‌شد، احساس گناه دوباره به او می‌چسبید، در حالی که هر حادثه را تکرار می‌کرد، و تمام راه‌هایی را تصور می‌کرد که می‌توانست جلوی آنها را بگیرد. افکاری که تا زمانی که با کیسه های یخ مهمانی به رختخوابش برمی گشت، همیشه او را به دایک می برد.
یک روز بعدازظهر، دو هفته پس از انجام روال کارهای موازی خود، اولین مجموعه شان یک سفارش ویتنامی از واحد 1 بود. وقتی او به منطقه مجموعه رفت، جایی که سفارشش در قفسه منتظر او بود، صدای فریادی را شنید که از طریق آن می آمد. باند. او نزدیکتر شد و توانست دوگی را در واحد 3 ببیند که مرد بلندقد را از پشت نگه داشته و بازوهایش را سنجاق کرده است. مهمت جلوی او بود، بینی‌هایشان تقریباً به هم می‌خورد و در حالی که او را به شکمش می‌کشید، به صورت مرد صحبت می‌کرد. شان می توانست نفس های خود را بشنود در حالی که مرد را تماشا می کرد که شروع به تقلا می کرد. صورت و گردن دوگی از تلاش برای بازداشت او قرمز شده بود، مردی بزرگتر، قوی تر از دوگی – و با گریه، خود را آزاد کرد. مشت‌های او برای لحظه‌ای در دو طرف سر مهمت دراز بود و شان مطمئن بود – مردی که حالا به زبان دیگری فریاد می‌زند – می‌خواهد او را بزند. اما دوگی زانویش را به پشت مرد کوبید و بلافاصله او لنگید، دوگی یک بار دیگر بازوهایش را به هم چسباند، و او و مهمت با هم شروع به کشیدن او به عقب به سمت انبار کردند.
شان در ابتدا به آرامی دور شد، انگار که ممکن است قسمت جسورتر او هنوز بلند شود و به عقب برگردد. اما به زودی او تندتر و سریعتر می‌رفت و زنجیر زیر او می‌چرخید. واقعاً چه می توانست بکند؟ دو نفر بودند که هر دو از او قوی تر بودند. او با آگاهی آزاردهنده ای که فرانک در مورد آن فکر می کرد مبارزه کرد. کاری که فرانک در جای خود انجام می داد. صدای ترش ناگهانی از زیر او آمد، زنجیر از چرخش جدا شد. دوچرخه ناپایدار، مراقب بود و شان با وزن ناگهانی کیف روی پشتش به یک طرف خم شد تا اینکه توانست دوچرخه را متوقف کند. کمی مکث کرد تا به آرامش برسد. اینجا در خلوت گذرگاه پشت شرکت خرد کن، نفسش دوباره غلیظ می شد. او از اسب پیاده شد و وقتی برای مراقبت از زنجیر خم شد، اسپاسم درد در پهلویش فرو رفت. او روی زمین افتاد، دوچرخه به طرز ناشیانه ای روی بدنش فرود آمد. صداهایی شنیده می‌شد – صورت‌های سفید تیرهای بالای سرش – و درد تازه‌ای در زانوی راستش، کسی به او لگد می‌زند.
“لعنتی، آن را از او بردارید.”
او را روی آسفالت به عقب می‌کشیدند – سپس به زور قائم نشست، سینه‌اش با صدای خراش دست‌هایی که به کیف روی پشتش می‌خوردند، پژواک می‌کرد. سه پسر، کلید خورده، وحشی. وحشت جدیدی در وجودش موج زد و او را وادار کرد که بدنش را بچرخاند تا بتواند صورت آنها را ببیند – اما مطمئن بود که آنها را نمی شناخت. اینها پسرهای متفاوتی بودند یکی از آنها جلوی او زانو زد و پاهایش را دراز کرد. وقتی به جلو خم می شد صورتش به قدری نزدیک بود که شان می توانست جوش کوچکی را از میان موهای بالای گوشش ببیند، در حالی که با مهارت و ظرافتی که مانند لطافت بود بندها را از روی شانه های شان لیز می داد و بقیه به طور دردناکی روی مچ پاهایش فشار می آوردند. .
فهمیدم. برویم!»
شان آنها را تماشا کرد که با کیف از گذرگاه فرار کردند. سپس به دوچرخه فرانک نگاه کرد، هنوز هم در کنار جایی که او نشسته بود پراکنده بود، آنقدر که نمی توانست دزدی کند. روی زمین نزدیک او، خطی از تکه‌های کاغذ، خطوط ساختمان را مانند دنباله‌ای از کنفتی دنبال می‌کردند. پسرها دویدن را متوقف کرده بودند و در کیف را باز می کردند. تصویر مردی که به داخل انبار کشیده می شد در ذهن شان جرقه زد. فکر او را گرفت که این حمله را به خودش وارد کرده است.
“شش گرفتن؟” صدای یکی از پسرها بین ساختمان ها طنین انداز شد. کیسه را روی زمین پرت کرد و جعبه های غذا را به سمت دیگران دراز کرد. “این ژاپنی لعنتی است.”
اسایان تا صبح طولانی در رختخواب، بیدار ماند. پینگ‌ها شروع به آمدن می‌کردند – او برنامه را از روی عادت روشن کرده بود – اما او اجازه داد به صدا درآیند، حتی اگر می‌دانست که قرار نیست امروز ارائه دهد. درد بالای لگنش بود، هر دو مچ پایش کبود بود. به پشت دراز کشید و افکارش روی او معلق بود. هر پینگ جدید، رویای شناور دیروز را قطع می کند و او را وادار می کند که بلند شود. فرانک – روی او خم شده، پوزخند می‌زند و سرش را تکان می‌دهد – به او می‌گوید که الاغش را از تخت بیرون بیاورد.
از جایش بلند شد و با عجله به گوشه اتاق رفت. او هنوز در لباسش بود، بنابراین فقط هودی را که روی زمین بود برداشت و به آرامی و با احتیاط آن را پوشید و بیرون رفت. مکانیزم چرخ دنده عقب درست نبود. او زنجیر را دیروز به عقب بسته بود، اما چیزی بیشتر از حد معمول گیر کرده بود، به تازگی گره خورده است. او باید دوچرخه را سرویس کند، یا در نهایت آن را رها کند. وقتی به پمپ بنزین رسید، آن را روی جایگاه دوچرخه کنار دستگاه پول نقد قفل کرد. پیرزنی در نزدیکترین پمپ به مغازه، ماشین قهوه ای کوچکش را پر می کرد. او در مربعی از آفتاب ایستاده بود، دسته نازل سوخت را با دو دست گرفته بود، بدنش با تلاش فیزیکی برای نگه داشتن آن در آنجا محکم شده بود. شان به سمت در راه رفت، و نظاره گر پر شدن او بود و تلاش می کرد تا نازل را بیرون بیاورد. مردد بود، مطمئن نبود که ارائه کمکش بی ادبانه باشد، اما با آخرین تلاش زن آن را بیرون کشید – و برای لحظه ای پیروزمندانه ایستاد، فلزی که در دستانش چکه می کرد، مانند یک جنگجو.
شان رفت داخل مغازه. او مستقیماً به سمت گل ها حرکت کرد و هیچ فکر نکرد که کدام یک از دو گونه را بخرد. قبل از اینکه پیرزن به درهای کشویی ورودی برسد، پول پرداخت کرده بود و مغازه را ترک کرده بود.
در حالی که گل‌ها روی دسته‌اش گذاشته شده بود، در یک انتها با ساعت مچی و در طرف دیگر یک نوار الاستیک وصل شده بود، گلبرگ‌ها هنگام سوار شدنش می‌لرزیدند. بی حسی شروع به گسترش در او کرده بود: داروی تشریفاتی آهسته به سمت بالا ستون فقرات، گردنش حرکت می کرد و وارد مغزش می شد. فقط پیچ و تاب زانوی راست او، با هر بار فشار دادن روی پدال، بریده می شود. الان نزدیک بود انبارها در اینجا فاصله بیشتری از هم داشتند. بین برخی از آنها، فضای خالی از زمین متروکه که در نور آفتاب قرار گرفته بود پر از علف های بلند، گودال ها، خشخاش های منفرد شده بود. شان دوچرخه سواری کرد و مدام هوشیار بود تا اینکه به دایک رسید.
کرمی از آب کثیف زیر کرانه دورتر چکید. علف های ساحل در آفتاب غرق شده بودند – و شان می توانست همه آنها را آنجا ببیند، می خندند، می نوشند، پاهایشان روی آب آویزان است. او از دوچرخه پیاده شد و آن را به دیوار در حال فرو ریختن و گرافیتی که در امتداد بالای سمت نزدیک قرار داشت تکیه داد، سپس در امتداد دیوار به سمت نقطه حرکت کرد. چیز زیادی آنجا نبود: بقایای چند گل قبلی، نه گلهای او، و آستین پلاستیکی پاره شده آنها. کیسه سند روی سنبله زنگ زده اش در دیوار، هاله آبی رنگ جوهر در اطراف هر یک از کلمات روی نامه پخش شده است. گلهای کهنه را روی دیوار آویزان کرد و گلهای نو را زمین گذاشت. یک لحظه همان جا ایستاد. سپس از ساحل پایین آمد و از روی دایک پرید، قبل از اینکه به جایی که بانک در یک قفسه چمن چین خورده بود بالا رفت و نشست. پشت سرش، آن سوی دیوار، رعد قطار در حال عبور بود. کفش‌ها و جوراب‌هایش را درآورد و اجازه داد آب قهوه‌ای انگشتان پاهایش را ببلعد و حالا چشمانش را به خاطر آمدن گروه دیگر که چهار نفر از دیوار شکسته رد می‌شدند، بست. گربه هایشان از روی دایک می آیند. در ابتدا بازیگوش بود، اما فرانک و دوستانش در حال جست و خیز، تاریخچه ای با این بچه های دیگر، و اولین تکه آجری که به بانک نزدیک دست فرانک می خورد، دوستانش بلند می شوند، فریاد می زنند، از دایک می پرند تا به آن برسند. پسرها شان اکنون می‌توانست آن را به شدت احساس کند: شدت نیاز او به فرانک که به آن ملحق نشود و در آنجا با او بماند. صدای ژولیده ای که از گلویش خارج شده بود و از فرانک می خواست که برگردد.
چشمانش را باز کرد. یک پرنده کوچک از آن طرف می پرید. به سمت آب حرکت کرد و آب خورد. شان پرنده را در حالی که از ساحل به سمت بالا می‌پرید، تماشا کرد، جایی که فانتوم‌های بدن‌های نر جوان روی هم بسته شده بودند، با قصد و اراده، یکی از گروه‌های دیگر، چهره‌اش از خون تیره بود و توسط پرنده نگه داشته شده بود. جفت شوید اما آزاد شوید و در یک لحظه هر دو گروه با هرج و مرج به سمت یکدیگر حرکت می کنند – دست و مشت و فریاد و دستی که به پایین دراز می کند تا تکه آجر شکسته را بردارد. شان هنوز نمی تواند ببیند، با سرعت همه چیز، بدن چه کسی بود، در حالی که دیگران در حال ترسیدن بودند.
او به وسط خیابان ها ادامه می داد و به جای بریدن از کوچه ها، مسیرهای طولانی تر اطراف انبارها را طی می کرد. اما هیچ کس در اطراف نبود، هوا مرده بود به جز غوغای خاموش ترافیک که شهر را در برگرفته بود و صدای گاه و بیگاه قطاری که از دور پشت سر او می آمد. هنگامی که به خط غلاف پیچید، سرعت خود را کاهش داد و به سمت شکافی که در انبوهی از بوته‌ها بود حرکت کرد. از اسب پیاده شد و دوچرخه اش را به داخل فضا رفت تا به حصار فلزی که مانند قفسه سینه در معرض تابش آفتاب بود تکیه دهد و روی لاستیک نشست تا منتظر بماند.
هر چند دقیقه یک سوار با عجله از کنار خط عبور می کرد. آنها متوجه او نشدند، در حالتی که در حالت جمع شده بود. با هر فلش رنگی روشن، شان حس عجیبی داشت که داشت خودش را تماشا می کرد: جمع آوری، تحویل، شتاب دادن همیشه به سمت سفارش بعدی، سفارش بعدی. اینجا، در این پناهگاه پر برگ، همه چیز دیگر اوج گرفت. اسکوپ و بالابر هیدرولیک دوردست یک ماشین. خنده های نزدیک و آرام مردی پشت دیوار قفل. همینطور که به این چیزها گوش می داد، دستش انگار جدا از جریانات مغزش بود، به جیبش رفت. او تلفنش را بیرون آورد و انگشتش را روی یکی از ستون های اعلان ها، یک پست صوتی گذاشت – که وقتی لیست را باز کرد، صف یکنواختی از تلاش برای صحبت با او به وجود آمد. گوشی را کنار گوشش گذاشت و صدای مامانش همانقدر راحت و آشنا بود که انگار داشت او را برای صرف چای می خواند. «… تعجب می کنم که چطور پیش می روید و آیا به چیزی نیاز دارید. ما فقط می‌خواستیم به شما اطلاع بدهیم که قرار است ملاقاتی داشته باشید، و می‌دانیم که ممکن است نخواهید، اما اگر می‌خواهید با ما بیایید پس -» او پیام را قطع کرد، اما قبل از اینکه تلفن برگشته باشد. در جیبش ذهنش از قبل روی دایک بود. آنها نمی دانستند که او به آنجا رفته است. آنها فکر می کردند که او آن را از زندگی خود جدا کرده است، که فقط آنها بودند که خاطره آنچه را که در آنجا اتفاق افتاد حفظ کردند.
شان از لابه لای شاخ و برگ ها می توانست مرد بلندقد را ببیند که نزدیک می شود. برای اولین بار به شان ضربه زد که او با پای پیاده به داخل سفر کرد، و او خود را کنجکاو دید که مرد از کجا آمده است. همان مسافت را بعداً به خانه برمی‌گردانیم و بعداً تاریک می‌شویم. صفحه اصلی. فکر پدر و مادرش – سپس تصویر بیگانه از تخت خوابش به ذهنش خطور کرد: مکانی که به واسطه مطبوعات زمان به نوعی خانه تبدیل شده بود. یا حداقل پناهی از آن. مرد آنقدر نزدیک بود که شان می توانست چکمه هایش را در لاین بشنود. زمانی که او چند متر دورتر بود، شان از مخفیگاهش بیرون آمد. مرد همچنان ایستاد و گیج به شان خیره شد.
شان گفت: «کمی زود وارد شدم. سپس، وقتی مرد چیزی نگفت: “من در جایی کار می کنم که شما کار می کنید – واحد 3”.
مرد به لاستیک نگاه می کرد، زباله هایی که روی نرده می ریختند.
“آیا وارد شویم؟” شان پرسید.
مرد همچنان چیزی نگفت، اما منتظر ماند تا شان دوچرخه اش را از حصار دور کند و با هم به سمت انبار حرکت کردند. شان فکر نکرده بود که به او چه بگوید.
وقتی نگاهی به آن مرد انداخت، دید که سنش بیشتر از آن چیزی است که شان تصور می کرد. خطوط کوچکی در گوشه چشمش وجود داشت، جریان نقره ای باریکی از موهایش می گذشت. وقتی آنها تقریباً در انبار بودند، شان توانست زک را ببیند که روی تشک دراز کشیده بود و در کنار چند کارگر از غلاف های دیگر سیگار می کشید. زک داشت به آنها نگاه می‌کرد که از خط پایین می‌آمدند و شان می‌توانست ضربان قلبش را در حال افزایش حس کند، تا زمانی که زک وقتی به جلوی ساختمان آمدند از دید خارج شد. شان دوچرخه خود را هل داد تا در پناهگاه قفل شود، در حالی که مرد بدون هیچ حرفی به داخل ساختمان رفت.
سفارشات بدون مشکل وارد شد، سه شنبه شب. نه مهمت و نه دوگی حضور نداشتند و شان احساس می کرد که در جریان کار آرام می گیرد. لگنش درد می‌کرد، بی‌حرکت می‌ایستاد، اما به حمله یا دیدارش از دایک فکر نمی‌کرد. در سرخ کن کنارش، زک خودش را نگه می داشت. تنها، هر از چند گاهی، یکی از زمزمه های رویاهای او از بالای هواداران و مایع در حال چرخش شنیده می شد. پایین تر از خط، مرد قد بلند مثل همیشه با دقت روی دستوراتش متمرکز بود. شان تعجب کرد که در حین کار چه چیزی در ذهنش می گذشت. آیا از بازگشت مهمت و دوگی می ترسید، یا گاهی تصور می کرد که در پاسخ به آنها چه می کند.
در پایان شیفت، وقتی سرخ‌کن‌ها را آب‌کشی کردند و سوهان زدند و دستمال کاغذی زدند، ماهی‌های استفاده‌نشده را جارو کردند و پاک کردند، ماهی‌های استفاده‌نشده را در یخچال گذاشتند، مرد اولین بار بود که کارهای تمیز کردنش را انجام داد و بلافاصله رفت – همانطور که می‌داد. بیرون رفت و با تک تک سر با شان خداحافظی کرد.
تیروز بعد، شان به سوارکاری بازگشت. او اولین پینگ خود را در ظهر پذیرفت – یک سفارش بزرگ از ساندویچ های اغذیه فروشی برای جمعی از مادران و نوزادان در یک پارک، که کیف او را چنان محکم پر کرد که زیپ به درستی انجام نمی شد – و تا پایان بعدازظهر به سواری ادامه داد تا اینکه او می‌توانست خود را پانزده دقیقه قبل از شروع شیفت آشپزخانه‌اش در شکاف بوته‌ها مرتب کند. مرد این بار غافلگیر نشد. او ایستاد و مانند قبل منتظر شد تا شان دوچرخه اش را بگیرد، سپس آنها بی صدا از لاین خارج شدند. وقتی آنها رسیدند، شان قبل از اینکه او برای قفل کردن دوچرخه اش برود به طرف مرد برگشت.
“شان.”
مرد به او نگاه کرد. «ابدو».
طی چند روز بعد، پیاده روی کوتاه با هم تبدیل به یک روتین شد. هر شب ساعت یکسان، همان سر تکان دادن سلام و ساکت از خط راه می‌رود. غروب یکشنبه اما ابدو چند دقیقه دیر کرد. فکری مضطرب به سرعت به شان رسید که اتفاقی افتاده است، یا نباید این کار را انجام دهد – تا زمانی که مرد آنجا بود و دوباره به سمت او می رفت، درست مثل عادی. شان در حالی که دوچرخه را بیرون می‌کشید تا با هم به سمت پایین خط حرکت کنند، متوجه شد که دست‌ها و پاهایش با آرامش در حال حرکت هستند، و او می‌خواست در آن لحظه بیشتر درباره ابدو بداند. برای صحبت با او او متعجب بود که آیا ابدو این مراسمی را که شان آغاز کرده بود عجیب می‌داند؟ باران بسیار ملایمی می بارید – مه آن چنان خوب بود که شان که هنوز کلاه خود را به سر داشت، به سختی متوجه شده بود – اما موهای ابدو خیس شده بود و شان متوجه شد که باید از فاصله کمی وارد شود.
“از کجا می آیی؟” شان پرسید.
ابدو برای چند ثانیه جوابی نداد. سپس در حالی که شان فکر می کرد متوجه نشده است، گفت: کردستان.
شان گفت: “اوه.” “پس پیاده روی طولانی.”
شان سرش را برگرداند، بلافاصله نگران بود که خارج از نوبت صحبت کرده باشد، اما ابدو لبخند می زد.
گفت: بله، باور کن.
آنها نیمه راه را به انبار رسانده بودند و شان اشتیاق داشت که اینگونه به صحبت ادامه دهد، به محض اینکه آنها در میان دیگران بودند، گفتگو بسته نشود. او گفت: “تو در کار خوب هستی، می دانی.” “واقعا سریع.” وقتی ابدو دوباره جواب نداد، شان اضافه کرد: «خیلی سریعتر از من.»
اما شما دو شغل دارید. با دست به کیف شان اشاره کرد.
«درسته، آره. مکنده برای مجازات.»
مهمت در ورودی بود و آنها را تماشا می کرد. وقتی نزدیکتر شدند، شان می‌توانست چشم‌هایش را ببیند که بین هر دو حرکت می‌کنند. در حالی که از کنار طبل روغن مصرف شده می گذشتند، صدا زد: «بیا. “چاپی لعنتی.”
سفارشات بلافاصله شروع شد، قبل از اینکه شان فرصتی پیدا کند ایستگاه خود را آماده کند یا حتی روغن خود را به درجه حرارت برساند. برخی از رویدادهای ملی در دنیای واقعی رخ می‌داد، شان تاریک به یاد آورد – یک مسابقه یا یک مسابقه تلویزیونی – و تنشی در هوای غلاف بود: مهمت پشت سرشان بالا و پایین می‌رفت، کف می‌زد یا فریاد می‌زد که سریعتر بروند. ; رگه صورتی Dougie در راهروی بین غلاف ها. در یک لحظه، مهمت خم شد تا چند کلمه خارج از گوش شان با پسر آخر هفته صحبت کند، پسری که در تقلا می‌کرد تا در سرخ‌کنی که در کنارش بود، صحبت کند. پسر سر تکان داد و با عجله بیشتری سر کارش رفت.
منحدود سه ساعت از شیفت گذشته بود، زمانی که سفارشات به تدریج کاهش می یافت، شروع شد. آنها به روش معمول شروع کردند – کلاه های کاغذی – و شان دوباره جرقه تقریباً تلافی جویانه را در ابدو تشخیص داد، اما او ادامه داد و آخرین سفارشات تکمیل شده خود را به قفسه های مجموعه با گلدان های روی سر برای همه پیک ها منتقل کرد. برای دیدن گرمای شدید شرم در شان شعله ور شد – و سپس خشم، که ابدو اجازه داد این کار را با او انجام دهند. مهمت روبه روی دیوار مقابل سرخ کن ها ایستاده بود. در یک دست او جعبه پلاستیکی از تکه های لیمو را نگه داشت. او یکی را انتخاب کرد و با چشمش آن را در سطح بالا نگه داشت، مانند یک دارت‌باز، سپس آن را پرتاب کرد. گوه – با فوران روغن – در سرخ کن ابدو فرود آمد. نفر بعدی درست در زمانی که ابدو داشت اولی را می زد و کلاهش بالاخره از سرش افتاد، داخل شد. رگبار لیموهای مهمت اکنون در هوا پرواز می‌کردند، به سرخ‌کن برخورد می‌کردند، به پشت ابدو اصابت می‌کردند، و طناب وحشتی در ستون فقرات شان پیچید به یاد تکه‌های آجر که روی دایک شلیک می‌کردند. ابدو با احتیاط هر گوه کف کننده را از مایع جدا کرد، مثل اینکه فقط قسمت دیگری از کار بود. ناامیدی ابدو برای دفاع از خود در سینه شان بالا می رفت. با این حال مهمت حواسش پرت شده بود و از آنجا دور شد تا چیزی را در تلفنش به دوگی نشان دهد. شان کیسه جدیدی از چیپس را باز کرد و آنها را در کشوی خود خالی کرد.
یک تکه لیمو روی زمین نزدیک پایش بود. سعی کرد خم شود تا آن را بلند کند اما ناگهان بدنش تکان نخورد. او می توانست تکه آجر را که هنوز در دست فرانک بود ببیند. او لحظه کوتاهی از نیستی را پس از آن به یاد آورد، فرانک زمزمه کرد: “شفت، گند، گند”. سپس، سر پسر در انگشتان خود فرو رفت، و نمی دانست چه کاری باید انجام دهد، و به بالا نگاه می کرد تا همه را ببیند، فرانک، که فرار می کنند.
زمانی که سفارش‌ها دیگر دریافت نمی‌شد، مهمت قبلاً در انبار بود، تلفنش را می‌گفت یا دستمزد را آماده می‌کرد. او هنوز با شان صحبت نکرده بود که او را روی کتاب ها بگذارد. وقتی بیرون آمد پاکت ها را در دست داشت. او از خط پایین رفت و به هر کارگر غیر از ابدو گفت که می توانند سرخ کن خود را خاموش کنند و تمیز کردن را تمام کنند. مدت کوتاهی بعد، پسر آخر هفته و زک رفته بودند. فقط شان و ابدو، دوگی و مهمت باقی ماندند. مهمت پاکت ها را بالای سرش نگه داشت.
“بیا و آنها را بگیر!”
به طور گذرا، شان و ابدو چشم یکدیگر را دیدند. شان جلو رفت، جایی که مهمت که پشت سر ابدو ایستاده بود، بسته دستمزدش را در دست داشت. وقتی آن را گرفت، شان حرکت نکرد. خیره شدن مهمت روی او بود، اما شان به پاکت در دستش نگاه کرد و همان‌جا ماند.
مهمت گفت: به خانه برو.
دوگی کنار ورودی انبار بود. در لبه دید، شان می توانست او را در حال تکان دادن ببیند. دوگی نعره زد: «خداحافظ، خداحافظ.
در حالی که ابدو از غلاف بیرون می رفت، شان به او نگاه نکرد. در محوطه جمع آوری توقف کرد. مستطیل تاریک شب جلویش بود. دوچرخه فرانک، منتظر در پناهگاه، سوار شدن به خانه – او می‌توانست خود را در حال حرکت به سمت آن تجسم کند، گویی یک فرد دیگر اکنون از بدنش بیرون می‌آید تا از اینجا دور شود، تا در جاده باشد و سپس در تختش تنها باشد. سفت و شادمانه روی تختش بالا می رود. اما او می‌توانست حس کند – حتی وقتی روح خود را در حال رفتن تماشا می‌کرد – پاهایش هنوز روی زمین است و قبل از اینکه ببیند مهمت اسکناس‌ها را مچاله می‌کند، دوگی می‌خندد، می‌دانست که دیگر به این مکان برنخواهد گشت. بعد از امشب
هیچ یک از آنها ابتدا متوجه او نشدند. ابدو داشت به سرخ کنش نگاه می کرد. مهمت کف دستش را به پشت ابدو چسبانده بود و او را به طرف سرخ کن می‌کشید و شان فهمید. دوگی می‌گفت: «بهتره زود بیرونش کن» و بعد برگشت تا شان را ببیند. “لعنتی هنوز اینجایی؟” با این حال، توجه او مستقیماً به محمت و ابدو، تماشاگران سرخ کن، برگشت. اگر مهمت می دانست که شان آنجاست، او را نادیده می گرفت. او داشت ابدو را مطالعه می کرد و به دقت نگاه می کرد که دستش را به سمت انبرش می برد.
مهمت به آرامی گفت: نه. “با دستانت.”
ابدو به سرخ کن خیره شد، به پولش که در روغن می جوشد. قیافه‌اش چیزی از بین نمی‌برد، اگرچه شان که نزدیکتر می‌رفت، می‌توانست ببیند که دست ابدو، وقتی آن را بالا برد تا بالای سرخ‌کن شناور باشد، می‌لرزید.
درد در یکی دو ثانیه اول ثبت نشد. بعد آمد – مثل خار فلزی مچ و ساعد شان را پاره کرد.
مهمت و دوگی ناتوان ایستاده بودند، در حالی که ابدو به سرعت واکنش نشان داد – دست شان را از روغن بیرون آورد و به سمت یک سینک هدایت کرد، پول زرد شده همچنان در دستش بود تا اینکه ابدو توانست آن را اذیت کند و دست و بازوی شان را زیر دوش قرار دهد. آب – او را در آنجا نگه داشته است – دردی خالص و نشاط آور که از میان بازوی شان و به شانه، سینه اش، تا زمانی که تمام بدنش روشن شد، حرکت می کرد، طوفانی از آتش.
نمی دانست چقدر می گذرد که صدای ناله کم نور آمبولانسی را شنید که از شهرک صنعتی می آمد. او بیرون نشسته بود، روی یک صندلی پلاستیکی که ابدو در واحد 2 پیدا کرده بود. یک پتوی آتش نشانی، تنها چیز نرم در ساختمان، دور شانه هایش جمع شده بود. او فقط تکه‌هایی را می‌توانست جمع کند: مهمت و دوگی تا شب فرار می‌کردند، اسکناس‌های آب‌پز شده روی زمین مثل گلهای مرطوب افتاده بودند، شوک درد تازه وقتی ابدو به آرامی دستش را با فیلم چسبناک پیچیده بود. ابدو که کنارش روی زمین نشسته بود صدای آژیر را هم شنیده بود. شروع کرد به پاهایش بلند شد و شان با عجله دست خوبش را برای پاکت دستمزدش در جیب شلوار جینش برد. ابدو، که اکنون بالای شان ایستاده بود، سرش را تکان داد و لبخند زد و شان اجازه داد تا سکون شب در او رخنه کند – درخشش شهر، و در بیرون، والدینش در خانه. فرانک، در انتظار ملاقات آنها – همانطور که او آمدن آمبولانس و دور شدن ابدو را تماشا کرد، طرح کلی او به تدریج در نبض آبی ملایم هوا ناپدید شد.
منبع: روزنامه گاردین
Source link